Jaskinie ciemne, trumny wiszące - Sagada c.d.

W Sagadzie mieliśmy spędzić tylko jeden dzień, ale ze względu na to, że poznaliśmy fajne towarzystwo, a Sagada okazała się być uroczą miejscowością, którą szkoda było tak od razu opuszczać, zostaliśmy. Tym samym spełniliśmy niejako oczekiwania prowadzącej guesthouse, w którym nocowaliśmy, ponieważ kiedy usłyszała, że mamy zamiar spędzić tylko jedną noc, skrzywiła się jednoznacznie i zapewniła nas z całym entuzjazmem, że to zdecydowanie za mało.
Owszem, potwierdzamy. Jedna noc to za mało.
Atrakcje, które przyciągają do Sagady turystów z całego świata to przede wszystkim słynne wiszące trumny i możliwość ekscytującej wędrówki w podziemnych jaskiniach. Poza tym jest ta ulotna atmosfera wioski zawieszonej wysoko w górach, spowitej niekiedy gęstymi chmurami, która żyje własnym sennym życiem i która daje namiastkę poczucia, że można stać się częścią tego życia.
Na ten dzień wybraliśmy sobie zwiedzanie jaskini z postojem na widok na wiszące trumny. Gwoli wyjaśnień, wiszące trumny to naprawdę ciekawy sposób pochówku polegający na zawieszaniu trumien nad klifem.
Problem i punkt sporny polegał na tym, że do wyboru były 2 wycieczki: dłuższa (teoretycznie 3,5 godz.) oraz krótsza (1,5 godz.).
Słyszeliśmy różne historie na temat tej dłuższej wyprawy: że nie jest polecana klaustrofobikom, że w trakcie trzeba przepływać podziemne jeziora i wspinać się po linach nad przepaścią, walcząc o życie. Oczywiście, wszystko bez żadnych zabezpieczeń i z miejscowym przewodnikiem. Brzmiało ciekawie i w pierwszej chwili trochę mnie to zniechęciło, ale Łukasz uparł się na włażenie właśnie do tej jaskini.
Ostatecznie, zaciekawieni, ale i pełni obaw, ruszyliśmy w 5-osobowej grupie, żeby stoczyć owianą miejską legendą walkę o przetrwanie w podziemiach Sagady.
Jak było? Przede wszystkim, na pewno nie ma przesady w tym, że przy odrobinie nieuwagi co krok nadarzały się okazje, żeby pożegnać się z życiem lub poważnie się połamać. Sama trasa w jaskini to 2,5 km przy czym istnieje pełna różnorodność przeszkód, które trzeba pokonać. I tak mamy: wąskie otwory, przez które trzeba było się przeciskać, wchodzenie lub schodzenie po linie, gdzie chwila wahania mogła skończyć się niezbyt ciekawie. Do atrakcji na pewno można zaliczyć przepływanie lub przechodzenie podziemnych jezior. Wody było max. po pachy. Co najbardziej ekscytujące i mrożące krew w żyłach, to temperatura tej wody. Momentami czuliśmy się jak w komorze krioterapii. W samej jaskini nie było zbyt ciepło, ale po wejściu do takiego jeziora, z zimna drętwiało całe ciało. Na szczęście, daliśmy radę. Co ważne, większość trasy w jaskini była cholernie śliska i to była jedna z głównych niedogodności. Mieliśmy na nogach buty wodne, ale one wcale nie pomagały. Boso było najlepiej, pomimo ryzyka połamania palców o jakieś kamienie. Akurat w tym temacie Łukasz ma coś do powiedzenia:)
Końcówka wyprawy wiąże się z wytarzaniem w gunie nietoperzy, ponieważ trzeba się wspiąć pod górę, a brzydko mówiąc wszystko jest obsrane przez nietoperze, które wiszą stadami nad głową. Z tego powodu droga jest tak śliska, że nie trudno się poślizgnąć, a gdzie nie upadniesz, czy się nie oprzesz, wpadasz w jeszcze większą stertę guana.
Mieliśmy obsmarowane zwłaszcza ręce, a co najciekawsze, po wyjściu z jaskini, żeby umyć ręce, trzeba zapłacić 5 peso za butelkę wody z kranu. Za wycieczkę zapłaciliśmy po 500 peso na głowę.
Jeszcze jedna paskudna sprawa polegała na tym, że byliśmy cali mokrzy i brudni, a przez to było nam zimno, samochód, który miał po nas przyjechać, niestety nie czekał na nas. Ruszyliśmy więc sami pod górę do wioski i spotkaliśmy naszego drivera po drodze.
Wieczorem zostały ostatnie chwile, żeby rozkoszować się spokojem Sagady, dodatkowo w strugach deszczu, który zdecydowanie pada za często.

Zdjęcia (19)

Komentarze (0)